فـیـض مـدام، سـلـســلـۀ نــورِ دائـمـی            پـور جـواد ابن رضـا سـبـط کـاظـمی
در شأنت این بس است که جد شما رضاست            در فضلت این بس است که تو جدّ قائمی

تا پـایۀ امامت و دین از تو قـائم است            خود عرش فضل را به خدا از قوائمی
اینگونه گفت وصف تو را هر که با تو بود            هر شام در صلاتی و هر روز صائمی
یا حجّـة الـوفیّ، صفی هـادی ای امام            ای حضرت کریم که عـین المکـارمی
هـادی! امامنا التـقـی المـتـقی، سـلام
نـور دهـم! امـام عـلی‌الـنـقـی، سـلام
 مهـر دهـم! حـقـیقـت کامل، امام من!            آئـیـنـۀ جـمــیـع فــضـائـل، امــام مـن!
لـرزانـده دستگـاه خـلافت شـکـوه تو!            خـاک از توکـلّت « متوکـل » امام من
چاره ندید خصم مگر آنکه همچو باب            بر تو خوراند زهـر هـلاهـل امـام من
لحظه به لحظه جان به تو مشتاق، هادیا!            لحظه به لحظه دل به تو مایل، امام من
ای که هـنـوز حـلـقـۀ در را نکـوفـتـه            لطـف تو داده حـاجت سائـل، امام من
نـامت گـره‌گـشـای تـمامـی مـشکـلات            لـطـفـت کـلـیـد حـل مـسـائـل امـام من
هـادی! امامنا التـقـی المـتـقی، سـلام
نـور دهـم! امـام عـلی‌الـنـقـی، سـلام
زیـن العـبـاد، ثـانـی سـجّـاد، یـا عـلـی            نـور تو بـر جـواد، خـدا داد، یـا عـلی
تنها نه باب تو که به فردوس، فاطـمه            از خـنـدۀ تو گشت دلش شاد، یا عـلی
روشن به روی گندمی‌ات شد دل جواد            وقتی «سمانه» چو تو سمن زاد، یا علی
چون باب شهر عـلم نـبی بود، جـدّ تو            شد ملک علم و دین ز تو آباد، یا علی
در پـای تو گـریسته وحـش درنده هـم            ای بـسـتـۀ ولای تــو آزاد، یـا عــلــی
تاریخ، ای حقـیقـت! بیدار، چون علی            هـرگز تو را نمی‌بـرد از یاد، یا عـلی
هـادی! امامنا التـقـی المـتـقی، سـلام
نـور دهـم! امـام عـلی‌الـنـقـی، سـلام